Frydlant

   Od zawsze mi się nie podobał. Przytłaczała mnie jego grzywa i w ogóle bleh. Teraz go mam i cofam to, co powiedziałam. Ok, może nie wszystko, ale przekonałam się do jego koniobowości. Frytek jest bardzo specyficznym modelem, przynajmniej takie mam wrażenie. Podobnie, jak moja Dolce Vita jest baardzo powszechnym modelem, lecz chcę dziś popisać trochę o jego zaletach, bo je ma. Przede wszystkim jest to dzika poza i kiedy trochę pokombinujemy, możemy uzyskać całkiem fajne ujęcia dębującego konia.

   Oczywiście na ogródkowym tle może wyglądać jedynie dobrze, ale to i tak daje mu +10 do samego bycia. Przejdźmy do opisu. Na zdjęciu powyżej możemy podziwiać jego słodką odmianę, ale większą uwagę chciałabym zwrócić na zmarszczki na szyi, typowe dla ogierów. Zauroczył mnie nimi. Nie do końca wiem, co firma miała na myśli, malując nad kopytami te jasne okręgi, znaczy wiem, że w zamyśle miała być odmiana, ale niestety nie udało się. 

 

Mimo obleśnej grzywy chciałabym pochwalić jego ogon, ma fajną fakturę i układa się w takt kroku konia, o ile to można nazwać taktem. Powiedzmy, że tak, bo nasz rumak w sumie się zatrzymuje, więc jest w trakcie czegoś.

Zwracam honor wszystkim miłośnikom tego cielaka.

   Post ani opisowy, ani zdjęciowy. Nie ma w nim wyczerpujących treści, ale jest ładny koń i odczucia z nim wiązane. Podobnie, jak przy wpisie o Słodkim Życiu, tutaj również pytam, czy macie go w swojej kolekcji i co o nim sądzicie?

Do napisania wkrótce, tym razem w tematyce Breyerowej!