Och życie ;") + urodzinowe Q&A.

    Dziś porozmawiamy o codziennych rzeczach, to znaczy nie o modelach. Oczywiście też pojawią się gdzieś tam w tle, ale mam ważniejsze sprawy do omówienia. Fanfary. Zdałam w końcu maturę z matmy!!! Fanfary. Podchodziłam do poprawki 4 razy. Szczerze, za czwartym nie miałam już w ogóle ochoty, ale spróbowałam ostatni raz (tak ostatni, w razie niepowodzenia już bym zrezygnowała), byłam dwa razy na korepetycjach i zrobiłam dwie maturki w domu. Jestem bardzo wdzięczna korepetytorowi oraz rodzicom i wszystkim przyjaciołom, którzy słuchali moich żali, zachęcali do ostatniej próby, ale nie zmuszali! Naprawdę, brak presji wiele zmienił i dzięki temu mogłam bez spiny wziąć się za naukę. Co dalej... Już wiem. Miałam zakład z psem, że jak zaszczeka na komendę, to zdam no i jakoś się złożyło, zrobiła to. Zuzia jest cichym typem i nie chce się bawić w szczekanie za jedzenie, nie to, co Elfina, więc wszyscy byli zaskoczeni. O wynikach dowiedziałam się w drodze do Niemiec, bo akurat jechałam do pracy i ach, no moje szczęście było nie do opisania, a z drugiej strony zareagowałam spokojnie, ale uśmiech został ze mną do wieczora. Fanfary. Z tej okazji i z okazji urodzin, które są jutro, zaszalałam i zamówiłam sobie pierwszy album ukochanego zespołu. Fanfary. Jest bajeczny. <3

Dzisiejsze pastwiska. Widzicie te zamglone góry w tle? *.*

    Jesień rozpoczęła się na dobre i w końcu czuję, że żyję. Faktycznie czasem jest zbyt mokro, ale na tę okazję kupiłam sobie żółty płaszcz przeciwdeszczowy, koniecznie muszę go wam kiedyś pokazać. Konie przez ostatnie kilka dni pozostały pod moją opieką i tak wczuwałam się w rolę gospodarza. Poza tym przechodzę z Mist renesans w sumie nie wiem, czy mogę tak mówić, ale myślę, że tak. Nie spędzałyśmy razem zbyt dużo czasu w wakacje, bo byłam w pracy lub na urlopie, a ona pod koniec czerwca złapała kontuzję. Dodatkowo ja przechodziłam kryzys jeździecki i robiłam wszystko przy koniach z automatu. Na szczęście wszystko się ułożyło. Po sezonie w końcu dosiadłam swojego małego kuca. Mamy nowe, siodło, australian stock i jego wygoda jest, jak... Brak mi słów. No ale renesans, dlaczego, co i jak? Nasze samotne spacery nieopodal pastwiska ewoluowały w samotne podróże po okolicy, nadal niezbyt długie, ale bardzo pouczające. Największym osiągnięciem jest odwaga w terenie. M nie była koniem prowadzącym, w życiu, nie dało się jej przepchać. Odkąd wychodziłyśmy sobie same w teren, wsiadałam na nią zazwyczaj w drodze powrotnej, na kilka kroków. Nie sądziłam, że to nic nieznaczące ćwiczenie, a nawet nie ćwiczenie, odblokuje w jej głowie nową umiejętność. Przez pierwsze 3 tereny, nie wierzyłam, że idzie. Serio. Blokada jakby sama zniknęła. Cudownie jest dotrzeć do takiego momentu ze swoim końskim partnerem. Wbrew pozorom samotny teren dla konia lub prowadzenie zastępu, wcale nie jest proste. Sama myślałam, że każdy koń to powinien umieć i tylko mój jest jakimś dzikiem, ale nie. Nawet sportowcy zmagają się z takim problemem, jak opuszczenie terenu stajni ze swoim rumakiem, który na co dzień podbija czworoboki. To mnie podbudowało, niby logiczne jest, że wszyscy miewają problemy, jednak przez instagram itp. zamykamy się na świat i nie dopuszczamy do siebie faktów, że to tylko otoczka i większość ludzi pokazuje jedynie dobre momenty. Po 10 latach znajomości Ponita pokazała mi, jak wiele jeszcze na nas czeka. :D

    Jakiś tydzień temu pierwszy raz puściłam ją samą w terenie, zobaczyć, czy zwieje do stada, czy nie. Była ze mną. Skoczyłyśmy sobie rów, znaczy ona przeszła, bo jest ekonomiczna. Kłusowała, a raz nawet zagalopowała. To było zabawne, bo weszłam już na leśną drogę prowadzącą do domu i byłam lekko za drzewami, ale M wiedziała, gdzie jestem. Wołałam ją, że mogła namierzyć. W końcu się oderwała od jedzenia, kwiknęła i przygalopowała. Urocze stworzenie.

Na zdjęciu po prawej właśnie do mnie biegnie, bo zaginęłam.

    Teraz troszkę o modelach. Mam pełną kolekcję. Marzą mi się jedynie koniki polskie z collecty oraz mold, na którym wyszedł American Pharoah, poza tym nie mam w planach zakupu nowych koni, chyba że przypadkowe znaleziska na targu. 

    Zaczęłam rysować. Oczywiście, jak wiecie, wcześniej też coś dzióbałam, ale teraz stawiłam czoło swojemu największemu lękowi w dziedzinie rysunku, czyli ludziom. W sumie wszystko zaczęło się w lutym, ale poważnie do sprawy podeszłam w lipcu i wtedy się zaczęło. Znaczy poważnie... regularnie po prostu. Jeszcze nie jestem w stanie pokazać Wam swoim prac, ale widzę progres z każdą postacią i sprawia mi to ogromną frajdę! Mam nadzieję, że przed końcem roku moje rysunki zadebiutują na BlueMerlle. :D

    A teraz z racji, że wiek mnie już do tego upoważnia, czas na ogrodowy szał! Pierwszy raz w życiu w moim ogrodzie wyrosły dynie, słonecznik i arbuz! Niestety ten ostatni w tym roku bez owoców, ale wszystko przede mną. Nie ukrywam, że sukces głównie zawdzięczam rodzicom, ale mogę się cieszyć równie mocno. :3 No i doroczny gość - muchomor.

Heca wczoraj skończyła 31 lat! <3 Mam nadzieję, że jeszcze parę lat z nami spędzi.

    Wracając do plastików, mam zaplanowane jesienne zawody, tyle że wciąż rozważam, czy dam radę je ogarnąć. Miałam w planach wziąć udział w ujeżdżeniowej rywalizacji u Tatersal, ale wypikany gmail zupełnie nie współpracował. Przez to też w sumie nie było mnie dłużej, byłam zła, mimo, że to tylko zabawa, ale robienie scenografii jest trudne! Cała praca poszła na marne. Jednak życie toczy się dalej. Rozpoczęłam również pracę nad opowiadaniem na konkurs u Apanamy, lecz też nie jestem pewna, czy wyrobię się w czasie z tym, co chcę przesłać. Jednym słowem wielka niewiadoma. 

    I to chyba wszystko, o czym chciałam Wam powiedzieć. Zrelacjonowałam ostatnie tygodnie życia, mam nadzieję, że nikogo nie zanudziłam. Wybaczcie lekko chaotyczny skład. Co u Was? Jak szkoła, praca, życie codzienne?

    Dodatkowo chciałabym Was zaprosić do urodzinowego Q&A, z okazji tym razem moich party. Z racji, że w tym roku przybyło nieco czytelników, pomyślałam, że będzie to fajny pomysł i lekka aktualizacja. ;) Oczywiście nie obrażę się, jeśli nikt nie zada pytań. :p
Bardzo się cieszę, że udało mi się do Was odezwać i tak rozpisać, pozdrawiam ciepło i mam nadzieję, że zobaczymy się jeszcze w tym miesiącu!