Jestem bumerangiem.

Chciałam się pochwalić, ile czasu mnie tu nie było, ale jestem zbyt głupia i nie popatrzyłam na datę publikacji ostatniego postu przed zarchiwizowaniem. O jednak wiem, 2 lutego był ostatni wpis. Warto czasem otworzyć milion zakładek na telefonie, a nóż będzie tam coś nieironicznie potrzebnego.

No więc, co tu robię? Trochę mi brakuje naszego świata, z drugiej strony prognozy na mój powrót do kolekcjonerstwa nie są najlepsze. Mam ochotę sprzedać już LB i pozostałe Breyery, ale mam dość użerania się z wysyłkami. Jest jakiś magiczny sposób, żeby pozbyć się wszystkiego na raz?

Ostatnio świat oszalał, ale nie mam zamiaru tutaj o tym pisać, każdy wie, jak jest. Przestańmy na chwilę zajmować się problemami świata i porozmawiajmy o rzeczach równie ważnych, a raczej nie rzeczach, a o nas - ludziach zbierających plastikowe konie. Dobra będę się bardziej skupiać na sobie, ale wiecie o co chodzi. Wracając do pytania, które zadałam powyżej, nudzę się + ostatnie kilka dni rozmyślałam o tym miejscu. I czasami mam ochotę po prostu pogadać do kogoś obcego o modelach i innych głupotach. Muszę się pochwalić i wyżalić. Udało mi się pozbyć tradów, głupi Peptoboonsmal połamał ogon i go wymieniłam na dwa customy od Martyny Ć. W sumie nie wiem po co, ale chciałam się pozbyć tego byka z półki.

*Szybka retrospekcja*

Wracam do domu po trzech dniach pracy po 14 godzin. Atmosfera napięta, więc od razu się zmywam i idę do pokoju. Coś tu nie gra, albumy na półce są przewrócone. Układam płyty, wszystko już na swoim miejscu, a jednak nadal brakuje pewnego elementu. I nagle wszystkie kawałki układają się w całość... Pepun spadł i na 100% się połamał. Zaczęłam się śmiać, bo to tłumaczy nerwowość mamy. Psst, to była jej sprawka. Idę na dół i podpytuję. Gdybyście widzieli jej minę i radość, kiedy powiedziałam, że mi nie zależy i nic się nie stało. xD Zapewne jeszcze rok temu wpadłabym w lekką histerię, ale musimy być świadomi, że to tylko plastik. Moja świadomość bardzo wzrosła i chwała za to. 

Oczywiście nie neguję kolekcjonerstwa, zawsze jest smutno, kiedy niszczy się coś, na czym nam zależy, ale to tylko rzeczy. 

Kolejny punkt programu - praca. Sezonowa, pięć dni w tygodniu po 14 godzin dziennie. Czułam się w międzyczasie różnie, jak robot, śmierć, chodząca marność, ale szybko się przyzwyczaiłam i muszę przyznać, że brakuje mi robienia rzeczy. Wcześniej moje zajęcia były dość statyczne, pisanie, malowanie, czytanie, takie tam bzdety/ Teraz muszę coś robić, bo mnie nosi. Mimo wszystko to lekko niezdrowe i mam nadzieję, że już niedługo uda mi się ogarnąć trochę bardziej życie. A raczej uspokoić. 

Konie sobie tuptają, wszyscy żyją i mają się dobrze. Ach to chyba tyle na dziś. Napiszcie mi co u Was, proszę. <3 Mimo zniknięcia BlueMerlle regularnie obserwuję inne blogi, a tam pustki. Mam nadzieję, że dobrze Wam się widzie w szkole, na studiach, w pracy, czy coś. I, że jesteście zdrowi.