La vie en roses

   Okej post zaczęłam pisać jakiś czas temu, ale nie dałam rady skończyć, bo w poniedziałek spadłam z Dragi i umierałam przez następne dni. Pierwszy raz od paru lat odwiedziłam szpital, wcześniej byłam w 2 klasie podstawówki, bo złamałam rękę. No, ale już jestem, ból na tyle zelżał, że mogę usiąść przed komputerem i naskrobać aktualizację. Dodatkowo szablon znów się zmienił, liczę, że kolor Wam odpowiada, mi się podoba i wróciłam jednak do kolumnowego układu postów, bo miałam wrażenie, że jak są tak normalnie otwarte, to jeśli dodam jeden po drugim, to ten drugi ma mniejszy zasięg, a tak widać wszystkie aktualności. I mam nadzieję, że te cytrynki w tle nie są problematyczne i nie gryzą się z tematyką bloga. :>

०००००

   Dziś dużo kwiatów, koloru czerwonego i Breyerów. Ostatnio coś mnie natchnęło i zrobiłam kilka zdjęć moim psom, a przy okazji wieczorem wytargałam do ogrodu kilka modeli. Zrobiłam trzy lub cztery sesje do postów opisowych, a dodatkowo tą jedną kwiatową dla siebie. Myślę, że zdjęcia nie są nudne, każdy z tych modeli prezentuje się inaczej w tym jakże romantycznym tle. Na pierwszy ogień poszedł Sagr, jest to bardzo trudny model do zdjęć. Jego maść jest na tyle okropna, że prawie zawsze wygląda źle, to zdecydowanie model to podziwiania na żywo.

Wybrałam jednak kilka jego zdjęć, ponieważ bardzo ładnie prezentuje się na nich cieniowanie konika.

Tutaj panicz wyszedł już lepiej, ale nadal źle.

To jego trzecie, ostatnie i najlepsze zdjęcie z sesji. O wiele lepiej komponuje się z bielą.

Kaliope staje się moim ulubionym modelem do zdjęć. Mimo że jest biały, łatwo łapie światło i je odbija, ma w sobie coś, co przyciąga. Na każdym zdjęciu wyszedł nieco inaczej, cudownie kontrastował z tymi czerwonymi różami, których odcień stawał się jeszcze bardziej wyrazisty. Zdjęcia są prześwietlone, ale jakoś mnie zauroczyły.

Tutaj mamy dwa na pierwszy rzut oka identyczne zdjęcia, ale różnią się rzucanym cieniem i nie mogłam się zdecydować, które jest lepsze, więc dodałam dwa.

Miałam brzydki podest, ale to jedyne, co dałam radę umieścić ponad metr nad ziemią, tak, żeby stało stabilnie razem z plastikami,

Anna Karenina też mnie tego dnia zaskoczyła. Wyszła zaskakująco dobrze i urosła w moich oczach.

A na koniec papiki.

Post trochę luźniejszy, ale mam nadzieję, że przyjemny.

Dziękuję za przeczytanie i do następnego! :)