Dońska Maurytania.

    Wow BM uzyskało 10.000 wyświetleń. Nigdy nie zwracałam na to szczególnej uwagi, niemniej jestem dumna i dziękuję! <3 

    Dziś przybywam z postem o klaczy dońskiej firmy CollectA z 2019. Minęły dwa lata od jej powstania, a ja mam wrażenie, jakby to było wczoraj. W planach miałam chwilowe zaprzestanie zakupu koników, ale stała się rzecz niesłychana! Rossman w końcu odświeżył swoją ofertę i od tego momentu, można w nim zakupić kilka nowości z lat 2019-2020. 

   Dońka podobała mi się zawsze, ale nie miałam parcia na jej zakup, zazwyczaj była niedostępna lub po prostu wolałam breyery. Teraz gdy można ją zakupić w miejscowych sklepach, sytuacja diametralnie się zmieniła. W podskokach napisałam do siostry, żeby mi ją kupiła i jeszcze tego samego dnia pojawiła się w moim domu, ale nie była sama. Wraz z kasztanką, przyjechała też kobyła z psem na plecach. Na "papierach" nie jest moja, na szczęście siostrzenica uznała, że lepiej będzie, jeśli zostanie w stadzie. 

To pierwszy, statyczny, gorącokrwisty kolekciak, jakiego mam. Jestem w niej zakochana, choć ma wady. Jedną z nich jest okropnie spłaszczona końcówka ogona, serio to źle wygląda. Poza tym ma może ciut za grube nóżki, ale patrząc na konie z 2020/21 nie można narzekać.

Klacz jest wysoka, zgrabna, ma spokojny, lecz stanowczy pysk. Pomalowana jest perłową farbą podobnie, jak ogier australian stock horse, czy klacz achał-tekińska. Na żywo nie rzuca się to aż tak w oczy. Kobyła ma dwie, białe pęciny na tylnych nogach. Od czoła po chrapy ciągnie się kwiatek z łysiną. Na zdjęciach wyszła zbyt jaskrawo, ale nie potrafiłam oddać jej naturalnego koloru. Jestem pozytywnie zaskoczona malowaniem grzywy i ogona, jest dokładne, nie ma braków w farbie.

Maurytania i Igzora.

Fu ogon.

Muszę przyznać, że Marcysia ma naprawdę cudowny pysk. Nie mogę się napatrzeć. I na powyższym zdjęciu widać jej cudowny kolor! Wracając do szczegółów, to w rzeźbie nie zabrakło kasztanów i strzałek. Elise już była na pierwszej jeździe po terenie farmy. Wszystko gra, jedynie schleichowe wodze są trochę za krótkie na jej smukłą szyję. 

Obiecuję, że niedługo zabiorę ją na prawdziwe zdjęcia, które pokażą lepszą stronę. Tymczasem się żegnam. Papaa!